Τα βατραχάκια

Μια φορά ,δύο βατραχάκια έπεσαν σ ένα βάζο με αφρόγαλο.Αμέσως κατάλαβαν ότι βούλιαζαν.Ηταν αδύνατον να κολυμπήσουν ή να επιπλέυσουν για πολύ μέσα σ εκείνη την πηχτή μάζα που έμοιαζε με κινούμενη άμμο.Στην αρχή,τα βατράχια χτυπούσαν με μανία τα πόδια τους για να φτάσουν στην άκρη του δοχείου.Όμως ήταν ανώφελο.Απλώς πλατσούριζαν στο ίδιο σημείο και βυθίζονταν περισσότερο.Το ένα φώναξε .".Δε μπορώ άλλο είναι αδύνατον να βγεις από εδώ.Σ αυτό το υλικό δεν μπορείς να κολυμπήσεις.Αφου θα πεθάνω,δεν βλέπω γιατί πρέπει να παρατείνω το βάσανο μου.Τι νόημα έχει να πεθάνεις εξαντλημένος από μία στείρα προσπάθεια?"Μόλις το είπε αυτό έπαψε να χτυπάει τα πόδια του και βυθίστηκε αμέσως.Το άλλο βατραχάκι,πιο επίμονο και ίσως πιο πεισματάρικο,σκέφτηκε"Δεν γίνεται δεν υπάρχει τρόπος να κουνηθείς μέσα σ αυτό το πράγμα.Ωστόσο,παρόλο που ο θάνατος πλησιάζει,προτιμώ να παλέψω ως την τελευταία μου πνοή.Δεν θέλω να πεθάνω ούτε δευτερόλεπτο πριν την ώρα μου."
Συνέχισε να προσπαθεί και να πλατσουρίζει στο ίδιο σημέιο,δίχως να προχωρεί ούτε εκατοστό, ώρες και ώρες.Και ξαφνικά,τόσο που χτυπούσε τα πόδια του,το αφρόγαλο έπηξε και έγινε βούτηρο.
Έκπληκτο,το βατραχάκι πήδηξε και πατινάροντας έφτασε στην άκρη του δοχείου,Και γύρισε στο σπίτι του κοάζοντας χαρούμενο!