Το κουβάρι

Ο κατηχητής καλεί τα παιδιά να σταθούν ο ένας δίπλα στον άλλον σε κύκλο για να παίξουν ένα ωραίο παιχνίδι. Λαμβάνει και ο ίδιος μια θέση ανάμεσα τους. Στα χέρια του κρατάει ένα κουβάρι που έχει φροντίσει βέβαια να φέρει μαζί του. Παίρνει τον λόγο και συστήνει τον εαυτό του λέγοντας το όνομα και το επώνυμο του καθώς και κάτι που του αρέσει (πχ κάποια ενασχόληση ή χόμπι).
Εξηγεί στα παιδιά ότι όποιος κρατάει το κουβάρι θα πρέπει να κάνει το ίδιο, να πει δηλαδή το ονοματεπώνυμό του και κάτι που του αρέσει. Στην συνέχεια κρατά την άκρη του νήματος και πετά το κουβάρι σε κάποιο παιδί. Τότε εκείνο πρέπει να συστηθεί και στην συνέχεια, κρατώντας βέβαια και αυτός το νήμα, να πετάξει το κουβάρι σε κάποιον άλλο. Έτσι σχηματίζεται ένα όμορφο σχέδιο ανάμεσά τους από το νήμα που κρατάνε.
Όταν τελειώσουν όλα τα παιδιά ο κατηχητής τους ανακοινώνει ότι δεν τελείωσε το παιχνίδι αλλά πρέπει να γίνει και η αντίστροφη διαδικασία. Ο τελευταίος λοιπόν πετά το κουβάρι στον αμέσως προηγούμενο (σε αυτόν δηλαδή από τον οποίο το έλαβε). Πρέπει όμως πριν το πετάξει να πει το Ονοματεπώνυμο αυτού που πρόκειται να το λάβει καθώς και τι δήλωσε ότι του αρέσει. Συνήθως τα παιδιά δεν το θυμούνται (αν δεν γνωρίζονται) αλλά αυτό δεν μας πειράζει.
Το παιχνίδι αυτό φέρνει άφθονο γέλιο και το σημαντικότερο είναι ότι η αμηχανία που υπάρχει στην πρώτη συνάντηση έχει σπάσει. Τη πρώτη αυτή γνωριμία θα τη θυμούνται καθώς είναι κάτι το διαφορετικό και σίγουρα πιο ενδιαφέρον από την τυπική εκφώνηση των ονομάτων.