Το πιο βασικό είναι να φεύγουν τα παιδιά από την κατηχητική
σύναξη περισσότερο εμπνευσμένα να
αγαπούν το Θεό παρά η ολοκλήρωση του προγράμματος του κατηχητή. Μερικές φορές
τα παιδιά
έχουν κάτι που απασχολεί το μυαλό τους και ίσως είναι πιο ωφέλιμο
πνευματικά να συζητήσουν γι αυτό. Μερικές φορές οι παρεμβάσεις και τα σχόλια
τους , όταν δε γίνονται απλώς για να διασπάσουν την προσοχή, αποτελούν μία ένδειξη
για την πραγματική τους κατάσταση και τα θέματα που τα απασχολούν. Το αληθινό
κριτήριο μιας κατηχήσεως δεν είναι η συσσώρευση γνώσεων (ονομάτων, ημερομηνιών κ.λ.π.)στη
μνήμη των παιδιών, αλλά το αν θεμελιώνεται βαθειά μέσα στην καρδιά τους η
πεποίθηση ότι ο τρόπος ζωής της εκκλησίας είναι ο δρόμος της αληθινής ζωής. Τα
ονόματα και τα γεγονότα πρέπει να θεωρούνται σαν βοηθητικοί γάντζοι πάνω στους
όποιους μπορούμε να κρεμάμε αυτή την έμπνευση.Από το βιβλίο: « Σκέψεις για τα παιδιά στην Ορθόδοξη Εκκλησία σήμερα »
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου